Plusy i minusy postępowania przy roszczeniach za błąd medyczny

Postępowanie karne

Daje możliwość zarówno ukarania sprawcy, jak i nałożenia na niego obowiązku naprawienia szkody, zasądzenia zadośćuczynienia, a także nawiązki (w wysokości max. 100 tys. zł).

Zalety:

• wyrok skazujący powoduje, że w procesie cywilnym nie jest konieczne ponowne udowodnienie winy,
• brak kosztów procesu (lub niewielkie koszty – max. 240 zł),
• mimo braku wskazania konkretnego sprawcy, np. operację, w czasie której doszło do błędu medycznego, wykonywało kilku lekarzy – stwierdzenie nieprawidłowości będzie rodziło odpowiedzialność odszkodowawczą placówki medycznej.

Wady:

• obowiązek wykazania winy personelu medycznego,
• proces długotrwały,
• wynik niepewny i niezależny od aktywności poszkodowanego,
• do czasu zakończenia procesu karnego może zostać zawieszone postępowanie cywilne,
• niższa wysokość zasądzanych świadczeń odszkodowawczych niż w procesie cywilnym,
• praktycznie nie można uzyskać w tym trybie świadczeń rentowych.

Postępowanie cywilne

Przed sądem cywilnym można dochodzić wszystkich rodzajów roszczeń.

Zalety:

• wysokość zasądzanych kwot,
• wyrok uznający powództwo zobowiązuje pozwanego do wypłaty kwot we wskazanej wysokości,
• możliwość uzyskania odsetek ustawowych, naliczanych od dochodzonej kwoty za okres postępowania sądowego.

Wady:

• konieczne udowodnienie istnienia błędu medycznego, winy personelu medycznego, związku przyczynowego między błędem a jego skutkami,
• proces długotrwały i skomplikowany,
• konieczne postępowanie dowodowe (głównie opinie biegłych, przesłuchania),
• koszty procesu (wpis – 5% wartości zgłaszanych roszczeń, koszty opinii biegłych – w granicach 300 zł – 2500 zł, koszty pełnomocnika)

Postępowanie przed Wojewódzką Komisją ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych

Umożliwia dochodzenie roszczeń (odszkodowania i zadośćuczynienia) za błędy medyczne, będące skutkiem udzielenia świadczeń zdrowotnych wyłącznie w szpitalu i tylko po 1 stycznia 2012 r. Postępowanie jest pozasądową drogą dochodzenia roszczeń, polegającą na stwierdzeniu, że miało miejsce zdarzenie medyczne. Jego celem nie jest natomiast orzeczenie o winie personelu, rażącym niedbalstwie, umyślności czy rozmiarze szkody.

Zalety:

• wnioskodawca musi jedynie uprawdopodobnić, a nie udowodnić zajście zdarzenia medycznego,
• Komisja działa z urzędu, tzn. sama może np. zażądać od szpitala dokumentacji medycznej, bez udziału wnioskodawcy,
• niskie koszty działania Komisji – wpis to 200 zł, wynagrodzenie dla biegłego – 300 – 450 zł,
• wnioskodawca może uzyskać wstępną opinię lekarsko-prawną (orzeczenie), które może stanowić dowód w sprawie przed sądem, choć nie jest dla niego wiążące.

Wady:

• Komisja nie może zobowiązać placówki/personelu do zapłaty, a jedynie nakłaniać do ugody,
• szpital (jego ubezpieczyciel) występując z propozycją ugody, decyduje o wysokości rekompensaty pieniężnej,
• ograniczona skala roszczeń (100 000 zł – za zakażenie, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, 300 000 zł – za śmierć pacjenta),
• brak możliwości dochodzenia roszczeń rentowych,
• długotrwałość postępowania ze względu na długi czas oczekiwania na opinie biegłych, na których bazuje Komisja (instrukcyjny termin rozpatrzenia wniosku przez Komisję to 4 miesiące),
• od orzeczenia Komisji przysługuje jedynie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.